De bewegwijzering werd door vandalen beschadigd, je kunt best een fotokopie kopen (0,5 euro). Of de roadbook gebruiken die Adri Haine heeft samengesteld (zie link)
Vandaag met Adri als gids de witte en de rode route gereden in Nandrin. Inderdaad heb je een gids nodig want pijlen staan zeker niet overal... Een groot voordeel was dat het parcours er kurkdroog bij lag zodat er geen ommewegen hoefde te worden genomen om alle modderpoelen te ontwijken. Dit is denk is sowieso een route die het best gedaan kan worden onder droge omstandigheden, want ik kan me voorstellen dat het op sommige plaatsen bijna onbegaanbaar wordt als het flink heeft geregend. Het eerste gedeelte, de witte route, is roulant, met wat klimmetjes en wat afdalingen, maar je blijft toch voornamelijk op de vlakte van de Condroz. Het is af en toe uitkijken geblazen voor karrensporen e.d., je moet bij het mountainbiken eigenlijk altijd wel attent blijven, want zelfs simpele afdalingen kunnen opeens eindigen in geulen e.d. Het meest interessante gedeelte begint idd op km 35, dit is op de rode route. Even een lekkere steile klim zoals je ze in de ardennen vind, gevolgd door een smal paadje dat eindigt bij een steile afgrond. Voor mensen die hoogtevrees hebben, is het even uitkijken. Vervolgens een snelle afdaling weer naar beneden. In totaal bedroeg de tocht zo'n 47 km en is uitermate geschikt om even lekker te trainen zonder nou zwaar af te moeten zien.
Van: Adri Haine
Ingegeven op: 13-sep-2006
Gereden op: 6-sep-2006
Het was al even geleden dat ik nog eens naar Nandrin afzakte, en ik moet iedereen al direct teleurstellen, de bepijling is nog steeds zo droevig als ervoren. Het parkoers (ik kombineer meestal de Witte en de Rode routes) is echter subliem. Een mix van korte en wat langere klimmen en afdalingen, in het midden wat rustiger en naar het einde toe (vanaf de gevreesde kilometer 35) een paar serieuze uitsmijters die er nu ook weer voor zorgde dat m'n bikepartner blij was dat hij binnen was. Zonder roadbook niet te rijden, een tip om de (meestal kletsnatte) passage in het bos bij het uitrijden van nandrin te vermijden is gewoon aan de linkerkant van het plein de asfalt omhoog, wat verder naar rechts en dan bovenaan net voor je het bos uitrijdt (je zit nog steeds op een asfaltbaan) naar links het bos in, waar je de Witte route vervoegd. Ik heb wat foto's en een profieltje staan op
http://redridinghood.fotopic.net/c1074928.html
Nog even melden dat de route er goed bijlag, geen geblokkeerde paden of verdwenen singletracks. Het hoogste stuk, Dat er vroeger een beetje als een tanktrack bijlag, is nu verboden voor jeeps en er is werk gemaakt om alle putten te dempen. Dat is mooi meegenomen. Het stuk na de rotsen is ook terug open en de prikkeldraad onderaan is weg. Aan de rotsen gewoon even uitkijken dat je het pad (naar links en naar boven) vindt en je komt er wel. Een goede stafkaart is nooit een slecht idee.
Van: Bartel
Ingegeven op: 25-jul-2006
Gereden op: 25-jul-2006
Vandaag eens mijn eerste parcour in't zuiden van't land gaan rijden. Na het lezen van de commentaren en het downloaden van Adri's roadbook, viel mijn keuze op Nandrin. Op het pleintje staat nog steeds het bord waarop de routes staan aangegeven. Rechts van het ING-kantoor bevinden zich de pijlen die het vertrek van de routes aangeven. De eerste kilometers zie je nog regelmatig een pijl, maar voor de rest is het nog steeds een vrijwel pijlloos parcour. Het roadbook van Adri is dus echt wel onmisbaar. Hoewel het van 2000 is, is het nog altijd 'up to date'. Vermits mijn kilometerteller niet overeen kwam met de afstanden van het roadbook, heb ik me enkel gebaseerd op de schematische tekeningen en ik heb hiermee de finish gehaald dus: prachtig werk Adri!
Het parcour lag er door de hitte van de voorbije weken zo goed als kurkdroog bij. Doordat het parcour niet zoveel bereden wordt, moet je soms over paden rijden die volledig begroeid zijn met gras. Gelukkig stond dit overal vrij kort. Als beginnend biker heb ik het parcour wel wat onderschat. Er zit best wat stevig klimwerk in en bij de klim op kilometer 35.60 (volgens roadbook) was het voor mij dan ook uit met de pret: van de fiets en te voet naar boven. Voor degenen die hier naar boven kunnen: petje af. Nadien was het zwoegen om de finish te halen, maar uiteindelijk ben ik er toch geraakt.
't Is een mooi parcour door een prachtig landschap, maar voor beginnende bikers kan het best wel zwaar zijn. Als je het eens wil rijden, vergeet dan vooral het roadbook van Adri niet! Ik ga het na een beetje trainen in ieder geval nog een keer proberen.
Van: Heleen van den Boogaard
Ingegeven op: 27-oct-2003
Gereden op: 27-oct-2003
Beste
Wij (OUTDOOR CENTRE) staan verkeerd gelinkt, wij zijn gevestigd in Nadrin, niet Nandrin en verhuren vanuit La Roche en Ardenne en vanuit Houffalize, zou u dit kunnen wijzigen?
Bij voorbaat dank
Heleen van den Boogaard
Van: André Tuytschaver
Ingegeven op: 7-may-2003
Gereden op: 7-may-2003
Roadbooks zijn te koop bij "Librairie Noël" (kruispunt 4 Bras)in Nandrin.
Van: Philip Rademakers
Ingegeven op: 1-jun-2002
Gereden op: 1-jun-2002
Zaterdagavond 1 juni 2002. Zoals vandaag hebben ze voor morgen prachtig weer beloofd (zon en 23 graden). Mijn vrouw wil per se eens van de betere bike tochten proeven ... ik probeer haar nog van het tegendeel te overtuigen (te lang, te veel hoogtemeters) want ze fietst slechts af en toe mee. Maar je kent dat ... als je vrouw iets wil ... Dus snel op de RL site gekeken naar een route die niet te ver in het zuiden des lands ligt ...
Mijn oog valt op Nandrin.
Op de web site staat relatief weinig info buiten het feit dat er 5 routes zijn ... maar er staat ook een road book van Adri Haine! Ik ben onmiddellijk overtuigd (in de overtuiging dat Adri dit wel "perfect" zal hebben uitgetekend). s'Avonds nog snel een mailtje naar Adri gestuurd en hij replied me dat ik toch beter ook een stafkaart meeneem (het road book dateert immers van augustus 2000 en wie weet wat er daar ondertussen gewijzigd is). Er zijn natuurlijk de "geplacificeerde pijlen" maar ik weer al van tevoren dat ik daar niet te veel op zal moeten rekenen. Maar ... het is ook zaterdag avond ... waar ga ik nog een stafkaart vinden? Nergens dus ... op hoog van zegen dan maar zonder stafkaart, we zien wel ... als we verloren rijden rest altijd nog het "avontuur".
Zondagmorgen, 2 juni 2002. Om 8 uur uit de veren (want om 8:30 zenden ze de wereldbekerwedstrijd MTB uit in Spanje). Vrij triestig parcours lijkt me (verre van de kwaliteit van Houffa) maar ik ben aan het uitweiden ...
Enfin, om 10:00 vertrekken we vanuit Vilvoorde naar Nandrin. Toch al bij al een uur en een kwartier rijden. Zie dat je een goede wegenkaart hebt want de bewegwijzering is dus zeer slecht!
Aangekomen in Nandrin ... geen kat op straat ... zalig zonnetje ... bikes uit de auto. Zowaar staat er een bord op het plein met "Routes VTT". Er zijn verschillende routes. Ik ben benieuw of we veel van die bepijling gaan zien. Later zal blijken dat je dus absoluut NIET op die bepeiling kan vertrouwen. Af en toe vinden we wel een pijltje (wat ons extra vertrouwen geeft dat we goed zitten) maar het merendeel van de route hebben we gereden mbv Adri's roadbook.
We vetrekken rechts naast het BBL kantoor onmiddellijk voor een eerste hellingkje. Direct al naar boven op een stofferige en met scherpe stenen bezaaide landweg. Leuke opwarming.
Het roadbook van Adri is schitterend. Mijn teller stond al na enige km verder dan de afstand in Adri's roadbook. Ik had thuis echter de afstanden tussen de plaatjes uitgerekend. Een van ons resette telkens zijn teller zodat we ook op de tussenliggende afstand konden checken of we nog goed zaten (dit is immers iets nauwkeuriger dan gecumuleerde afstand te proberen volgen). Dit klopte dus op de 10 meter nauwkeurig.
Als je de route rijd *MOET* je echt het roadbook nauwkeurig volgen. Laat je niet afschrikken als er staat dat je naar links moet en er staat daar een halve meter gras of er ligt daar een korenveld! Het roadbook klopt wel degelijk maar ondertussen is er hier en daar wat meer begroeiing. Op bepaalde plaatsen zie je dat er "ooit" (in de jaren stillekes :-*) wel eens bikers hebben gereden (Adri dus in augustus 2000) maar staat het gras heel hoog en zie je nauwelijks dat er een pad is.
Wat later komen we op smallere paadjes in het bos. Hier heeft de zon nog niet geschenen omdat de begroeiing te dicht is en ligt er nog wel heel wat modder. Af en toe grote plassen met van dat groen spul op ... absoluut niet te zien of dat nu diepe kuilen zijn of niet. We moesten dus af en toe van onze bikes om helemaal langs de kant van de weg dit soort plassen te vermijden. De grond is op de plaatsen in het bos nog heel vettig. Op bepaalde plekken is het zelfs even ploeteren en dokkeren. Dit had ik niet verwacht (de zon schijnt, het is 23 graden ...). Als het geregend heeft (of in de winter) is dit waarschijnlijk gewoonweg niet te rijden.
Zoals ik al zei ... af en toe zie je wel een pijltje van de "Routes VTT"... maar je kan hier zeker niet op vertrouwen.
Dan komen we aan het betere werk: in een bos volgt een vrij steile singletrack naar beneden, bezaaid met boomwortels, en (what comes down must go up) daarna een lange klim op kasseien.
Het roadbook vervolgt over landwegen bezaaid met stenen, sommige wegen zijn overwoekerd door grassen en soms vraag je je af of je nog wel op het goede pad bent. Sommige stukjes weg/pad lijken al in een eeuwigheid niet meer gebruikt. Er zitten verder ook grote stukken in door het bos ... en daar ligt er altijd weer de vettige modder en de plassen. Maar het landschap is mooi, groen, uitgestrekt, heuvelachtig, bebost, bezaaid met kleine dorpjes, boerderijen die slapen, mensen die in de zon een barbeque houden, ... zalig ... we zien zelfs kinderen die zwemmen in het riviertje waar je een heel stuk langs rijdt (km 32). Als je het meeste van je tijd in de stad doorbrengt dan besef je bijna niet meer dat ook dit Belgie is. Ik maak me de bedenking dat dit het soort plek is waar ik wel wil wonen als ik stop met werken. Heel afwisselend, zowel qua panorama als qua MTB varieteit.
Opnieuw (maar ik had het niet anders verwacht): Adri's roadbook is heel nauwkeurig (zeker als je telkens de afstand rijdt tot hetvolgende plaatje).
Het middenstuk van het roadbook is rustiger. De klimmetjes en afdalingen zijn niet zo steil (mijn vrouw volgt nog steeds :-O). We rijden in de bossen, tussen velden, af en toe een stukje op de weg, de meeste paden zijn steeds bezaaid met stenen (een goeie test voor je materiaal).
Heel af en toe zien we nog een biker ...
Naar het einde van het roadbook (km 35) is er nog een zeer lange en toch wel steile klim ... de vermoeidheid laat zich voelen en we gaan gestaag naar boven op de kleine plaat. En eind verder (km 37) volgt een zeer steile afdaling ... aan het eind ervan staan we (verbazingwekkend) bovenop een rots die uitziet op een diepe kloof van wel 10m diep. We staan midden in het bos en vragen ons af of we hier wel goed zitten. Op het roadbook van Adri staat een doodskop met het woord "rotsen" getekend ... als je hier te snel bent vlieg je de afgrond in maar de downhill was steil genoeg om sowieso niet met grote snelheid naar beneden te storten.
Naar km 40 toe rijden we de laatste 7 km via de weg terug in Nandrin ... gelukkig gaat het nu meestal bergaf en we laten ons gezapig bollen.
Op km 42 passeren we de watertoren die we herhaaldelijk in het landschap in de verte zagen opduiken.
Ik had uiteindelijk 49.3 op de teller (d.i. in afstand toch bijna 2 km meer dan Adri's roadbook).
Moe maar zeer voldaan keerden wij huiswaarts terug naar Vilvoorde (en ik geloof dat er hier eentje morgen serieus stijf gaat zijn).
Zowaar een prachtige tocht. Ik kan het iedereen aanraden.
En many thanks aan Adri voor het mooie roadbook!
Philip
Van: Adri Haine
Ingegeven op: 30-jun-2000
Gereden op: 30-jun-2000
Hallo, gisteren (30/06/2000) eindelijk nog eens naar Nandrin gereden, en aldaar de Rode route, die zo'n 27 km lang is, gaan herverkennen. Het was inmiddels van 1995 geleden dat ik hier nog was, dus ik had mijn kaartjes van bij 'Librairerie Chantal' en de stafkaart Huy-Nandrin nummer 48/3-4 erbij. Op vraag van Peter wil ik hier even een verslagje brengen van deze route.
Voor een goed begrip, zonder deze kaartjes kan je deze route dus NIET rijden. Het was in 1995 al niet schitterend gepijld, ondertussen zijn er nog meer pijltjes verdwenen, afgeknakt en anderzijds opgelost in de lemige bodem of blauwe lucht.
Ik weet niet of je de kaarten bij Librairerie Chantal nog kan verkrijgen, maar zonder kan je niet.
Je vertrekt op het dorpsplein van Nandrin, er is parkeerplaats genoeg en mede door het late uur (wij startten om 19u30) is er dus geen kat meer op straat in dit vredige dorpje. Nandrin ligt in de buurt van Huy, zo'n 45 minuten rijden van Leuven.
De eerste pijl is geen probleem. Aan de "BBL bank" - kant van het plein neem je rechts een kleine asfaltweg, die snel overgaat in een steengrindweg en al direkt voor de nodige opwarming voor de beentjes zorgt. Dit door langzaam te klimmen in de richting van het "Bois de Soheit". Hier ligt ook al direkt een van die stroken van deze route waar je, als het in de dagen of weken ervoor geregend heeft, goed moet opletten want hier staan altijd waterplassen, en er lopen twee diepe tractorsporen die ervoor zorgen dat je best je ogen openhoudt en het goede traject kiest, anders start je met natte voeten, of erger...
De Rode route loopt de eerste 2.5 kilometer parallel met de Witte (die 35 km lang is). Na het "Bois de Soheit" buigt de Witte route naar links af, voor een lus over de dorpjes Tavier en Ellemelle. Vermits de beide routes terug samenkomen in Tinlot zijn ze perfect te kombineren, maar gezien het late vertrekuur en het feit dat de afstand dan vlot over de 40 km zou gaan, houden jullie dat nog van mij tegoed.
Na het "Bois de Soheit" kan je even op adem komen, langs zachtglooiende asfaltwegen kom je in Soheit-Tinlot terecht. Hier steek je achtereenvolgens een steenweg en een expressweg over. Je neemt richting Villers-le-Temple, maar na zo'n 150 meter moet je al naar links, over een grindbaan die overgaat in een met gras overgroeide en door langssporen gekruide weg. Dit is hier trouwens zo'n beetje de gewoonte, en dit soort wegen is niet zonder gevaar. Het gras was wel gemaaid, maar tussen het gras ligt het bezaaid met flinke keien en rotsen. je moet hier dus heel alert rijden, anders lig je er zo af. Ook moet je vermijden in een spoor terecht te komen, want anders raak je met de trappers de zijkanten en sta je ook stil. Beginners opgelet dus, goed bij de zaak blijven.
De weg gaat hier vrij rechtdoor, en komt via een paar mooie holle wegen, die steeds ofwel stijgen, ofwel verraderlijk steil en glibberig dalen, in het dorpje Stree uit. De autorallye- liefhebbers kunnen de muur aan de Ferme de La Cornette misschien nog herkennen uit de jaarlijkse rallye (Rallye de Wallonie?) die hier ook passeert. Wij nemen aan de muur rechts, na een flinke klim op asfalt, en komen via een stenenbezaaide afdaling en een korte steile klim (niet vergeten voor de bocht naar links af te schakelen of je staat hier gegarandeerd te voet!) op een hoogte van 265 meter uit (ik denk dat dit het hoogste punt is). We rijden nu langs mooie bossen en een plezante afdaling (pijltjes in het oog houden, als je hier verkeerd rijdt moet je klimmen) naar Outrelouxe toe. Hier ligt het mooiste, en , wat dacht je, zwaarste stuk van de route. Het is hier opletten geblazen want de lussen van de route komen hier op een paar plaatsen zeer dicht bij elkaar en je bent zo een stuk (en het mooiste) kwijt doordat je de asfaltweg blijft volgen. Na het gehucht Ohon (geniet van de mooie omgeving en de technische singletrack in de afdaling) kom je op een asfaltweg, die omhoog klimt. Op een zeker ogenblik buigt de asfaltweg naar rechts. Hier zo'n 50 meter achter is er een zijweg met het plaatje 'Les Rochettes' half verborgen in een haag. Deze weg moet je in. Hou je ogen vanaf nu wijd open, want dit is werkelijk een magnifiek stuk natuur. Je volgt de weg tot je aan een houten bruggetje over een riviertje komt. Net VOOR dat bruggetje moet je naar rechts langs een gevaarlijk stuk singletrack genepen tussen een wei (met prikkeldraad natuurlijk) en het riviertje. Het is hier prachtig maar pas op, er zitten gevaarlijke stukken tussen. Na de oversteek van twee "zijriviertjes" over en via betonblokken kom je in het bos uit, in een soort natuurlijke kloof. Kijk eens naar rechts en je weet meteen waarom ze het hier 'Les Rochettes' noemen. En ja, we moeten hier straks tot helemaal boven. Prent dit weggetje goed in je geheugen, je zal het nog nodig hebben.
We volgen het riviertje verder naar beneden en komen uiteindelijk op een asfaltweg uit (opgelet voor de bareel en de nare afdaling/klim ernaast, nietwaar Anne !). Deze asfaltweg nemen we naar rechts en na een prachtig stuk afdaling zien we links een weide met een grote hoeve. Ter hoogte van deze hoeve steken we het riviertje over. Er volgt een flauwe bocht naar rechts, gevolgd door een bocht naar links, steeds nog op asfalt. Hier zo'n 100 meter verder moeten we naar rechts (er staat een pijltje !) en komt de steilste klim van de rit eraan. Maak je borst maar nat, want via een weg bezaaid met schalieen en andere loszittende keien klimmen we in 1 kilometer zo'n 120 meter (of meer) hoogtverschil weg (ja, dat is gemiddeld 12 percent). Hier gaat dan ook voor het eerst de kleine molen erop. Bovenaan en menig zweetdruppeltje later, draaien we een grotere bosweg naar rechts op. Deze bosweg klimt nog rustig zo'n kilometer verder. We komen nu aan een tra waar een hoogspanningslijn langs de heuvel naar beneden loopt. Hier wordt het moeilijk, dus goed opletten. Je rijdt NA de hoogspanningslijn onderkruist te hebben, langs de bosrand naar rechts naar beneden, tot je 75 meter verder een weg links het bos ziet ingaan. Deze weg moet je hebben. Je volgt hem naar beneden tot je links een soort barak ziet, naast een pyloon van een andere hoogspanningslijn (Tihange ligt hier nabij, vandaar). Hier rij je rechtdoor de bos in via een heel kleine singletrack. Opgelet, hier gaat het stevig naar beneden!! Het was mij onmogelijk om de juiste weg te vinden. Normaal gezien moet je links houden en kom je op de asfaltweg die vanuit Ohon vertrekt (weet je het nog? ) uit. Er zijn hier echter verschillende singletracks die dan ook nog eens met vanalle soorten pijlen (behalve die van ons natuurlijk) aangeduid zijn. Om een lang verhaal kort te maken, wij kwamen dus aan de verkeerde kant van de berg uit, terug aan 'Les Rochettes". Geen nood, we kennen hier de weg en gaan via de singletrack tussen weide en riviertje terug tot aan het houten bruggetje, daar naar links en terug op de asfaltbaan terug naar links. We volgen de asfaltbaan een tijdje en moeten dan, direkt achter een mooie haag, naar rechts. Het spoor loopt nu via een singletrack tussen twee weiden (prikkeldraad) en een best wel moeilijke klim, deels door de steilte, deels door de ondergrond. 1 spoor begroeid met gras waardoor je wiel de neiging heeft tegen de zijwanden van het spoor te komen, en je veel technische bagage nodig hebt om recht te blijven. Smullen voor de kenners.
Je komt uiteindelijk terug op asfalt (let op het hoekhuis rechts van je aan de y-splitsing, het is een 'raar' gebouwtje dat vroeger een soort kapel moet geweest zijn), die je links en dan na 50 meter rechts en aan de Y-splitsing via een heel moeilijk te vinden wegje rechts weer tussen een haag en een weide (prikkeldraad) naar beneden brengt. Opgelet hier, het is hier weer singletrack en glad en gevaarlijk met de prikkeldraad. Beneden volg je de weg naar links langs het watertje, dat je later naar rechts oversteekt en je bent weer vertrokken voor een moeilijke klim langs de weideranden. Door de grassige ondergrond lijkt het wel of je wielen vastgezogen worden. De hartslag maakt hier dus weer een steile klim, tegelijk met het relief . Boven draai je op het asfalt links en dan rechts. Voor de kerk van Villers-le-Temple rechtsaf (wat is het hier rustig zo rond haltien 's avonds) Je blijft grosso-modo rechtdoor rijden tot er een weg naar links afsplitst (ja, je heb hier echt wel de kaart nodig) Aan de volgende kruispunten hou je twee keer links en je moet het bos, dat je al een tijdje links tegen de heuvel zag liggen, via een prachtige holle weg door- en overkruisen. Het gaat hier weer flink omhoog en de weg is bezaaid met keien en rotsen en nog meer van dat fraais. Bovenaan kom je aan een kruispunt met de grote weg die je waarschijnlijk met de wagen gevolgd hebt om naar Nandrin te rijden. Er staat hier een watertoren die ja al van ver zag liggen (dat geeft je goede moed, hoop ik ) Je bent nu zo'n 20 kilometer ver en toch al wel een flink uur (voor de allerbesten) aan het rijden . Voor de meesten zal het, zeker omdat je regelmatig moet stoppen om je richting te zoeken als je hier voor het eerst komt, al eerder een anderhalf uur tot 2 uur durende tocht zijn tot op dit punt. Als het je te veel wordt, kan je hier gewoon naar links en je komt na zo'n 4 kilometer vanzelf in Nandrin uit.
De dapperen gaan natuurlijk rechtdoor via een asfaltweg naar beneden en weer omhoog (verkijk je niet op het hellingspercentage, het klimt hier gemeen) Net voor de hoogspanningslijn moet je naar rechts via een brede aardeweg die je naar het Bois de Soheit terugbrengt. Je moet onderweg weer die expressweg oversteken (je komt van schuin links van die weg, je steekt schuin over en verdwijnt aan de andere kant in een weg die schuin rechts afbuigt, dus je rijdt eigenlijk "rechtdoor" .
Ja, de pijltjes blinken hier weeral uit door hun afwezigheid. Je komt op de kop van een bocht in asfalt uit. je houdt links door een woonwijk en neemt op een T-splitsing de weg naar rechts. Na een scherpe bocht naar rechts en eigenlijk aan het eind van de asfalt, kan je naar links via een half-holle weg een dicht bos in. Opgelet, want het kan hier donker zijn (zeker om 10 uur s'avonds !!, Driewerf Hoera voor de gele brilletjes) Goed de weg volgen dus, tot je terug op een asfaltweg uitkomt die ja naar links neemt. Je bent nu in Nandrin. Aan de T neem je rechts en je rijdt op de weg die je naar je vertrekpunt terugvoert.
Voila, we zijn er. De teller wees 32.3 km aan en de klok stond op 2 uur 3 minuten rijtijd. Door het vele zoeken en, toegegeven, 2 keer een paar honderden meter verkeerd rijden was er wat extra afstand en tijd bijgekomen. Eenmaal je de route kent, lap je dit in anderhalf uur af. De route is zeer mooi en vormt met zijn vele niet te onderschatten klimmetjes, waarvan 1 grote klim, en ditto afdalingen een mooie uitdaging voor wie zich wil voorbereiden op het echte werk in de Ardennen.
Toch wel een aanrader, met de bedenking dat je hier best niet komt als het veel geregend heeft. Het maakt de route zeer zwaar (vooral in het begin) en glad door de vele stenen en graspaden. Ergens in de loop van de volgende week ga ik de Witte route eens rijden, in kombinatie met de Rode van vandaag. Ik zal hierover nog wel verslag uitbrengen.
Nu nog even op adem komen en morgen de 100 km in Vielsalm (RSA Filip Meirhaeghe)
